Українська версія тексту (fragmenty) Українська версія тексту
W czasie wojny polsko-bolszewickiej na ziemiach polskich znalazło się pięć potencjalnych źródeł uzyskiwania żołnierzy i kadry dowódczej mogącej służyć w niepolskich jednostkach ochotniczych walczących przeciwko bolszewikom. Były to:
a) obozy internowanych, gdzie przebywali żołnierze jednostek „białogwardyjskich” i ukraińskich, których wojenne losy rzuciły do Polski;
b) obozy jenieckie, w których przebywali jeńcy bolszewiccy;
c) wracające przez Polskę do domu transporty zwalnianych z niewoli jeńców pochodzenia rosyjskiego i ukraińskiego, przebywających do tej pory w Niemczech;
d) pragnące dalej walczyć przeciwko bolszewikom resztki wojsk Ukraińskiej Republiki Ludowej, które znalazły się po polskiej stronie frontu;
e) grupy ludności zamieszkującej polsko-rosyjskie pogranicze, które nie czuły się Polakami, a wyrażały gotowość czynnego udziału w walce zbrojnej, u boku wojsk polskich, w celu uzyskania niepodległości zamieszkiwanych przez siebie ziem.
Źródła te mogły być wykorzystane przy dużej dozie ostrożności, zwłaszcza gdy chodzi o oba typy obozów jenieckich. Znajdujący się w nich jeńcy bolszewiccy i żołnierze walczący o powrót carskiej lub „demokratycznej” Rosji nie czuli sympatii do Polski. „Biali” Rosjanie uważali ją bowiem za część imperium rosyjskiego, natomiast „czerwoni” – za teren „misyjny” dla wprowadzania w życie haseł rewolucji.
Z takiego stanu rzeczy strona polska zdawała sobie sprawę, czego dowodem może być np. odmowa włączenia do rosyjskich wojsk sojuszniczych kozackiego „czerwonego” pułku kawalerii im. Trockiego, który „zdezerterował” na stronę polską z zamiarem szerzenia propagandy bolszewickiej w szeregach Wojska Polskiego i w obozach jenieckich.
Po rewolucji lutowej w Rosji przedstawiciele różnych ukraińskich ugrupowań i organizacji politycznych, wywodzących się głównie z Towarzystwa Ukraiskich Postępowców, utworzyli tzw. Centralną Radę – namiastkę pierwszego ukraińskiego parlamentu. Rada wyłoniła spośród siebie Komitet Wykonawczy, na którego czele stanął prof. Mychajło Hruszewśkyj. W maju do Piotrogradu wyjechała delegacja Centralnej Rady z postulatami szerokiej autonomii dla Ukrainy, zwolnienia jeńców pochodzących z Galicji oraz ukrainizacji jednostek rosyjskich znajdujących się na ziemiach ukrainnych, a także samodzielności szkolnictwa i administracji.
Wobec negatywnego stanowiska Rządu Tymczasowego w tej sprawie Rada 25 kwietnia 1917 r. wydała swój pierwszy uniwersał, w którym stwierdzała „od dziś sami będziemy tworzyć nasze życie Jednakże aż do początków następnego roku nie nastąpiło oficjalne zerwanie z Rosją. Nawet w będącym reakcją na przewrót bolszewicki tzw. III Uniwersale Centralnej Rady (z 20.11.1917 r.), proklamującym powstanie Ukraińskiej Republiki Ludowej, nadal podkreślano federacyjny związek Ukrainy z Rosją.
Dopiero stworzenie przez obradujący w grudniu 1917 r. w Charkowie I Wszechukraiński Zjazd Delegatów Robotniczych, Żołnierskich i Chłopskich politycznych podstaw do powołania na Ukrainie władzy bolszewickiej spowodowało zerwanie z Rosją. Centralna Rada 22 stycznia 1918 r. proklamowała niepodległość URL. Niepodległość ta została potwierdzona przez traktat brzeski, który 9 lutego 1918 r. URL podpisała jako jedna ze stron, obok leninowskiej Rosji i państw centralnych. Ale już w następnym miesiącu rozpoczęła się niemiecko-austriacka okupacja niepodległej Ukrainy.
Pod patronatem pastw centralnych 29 kwietnia 1918 r. Centralna Rada uchwaliła w Kijowie konstytucję i wybrała prof. Hruszewskiego na prezydenta URL. Jednakże obradujący równolegle Ukraiński Zjazd Chłopski ogłosił tego samego dnia Pawła Skoropadskiego hetmanem Ukrainy. Dokonał on przy pomocy Niemców zamachu stanu i proklamował utworzenie w miejsce URL Państwa Ukraińskiego. Władzę swą sprawował formalnie do 14 grudnia 1918 r. Przeciwko hetmanowi wybuchło powstanie w większości ukraińskich guberni. Przyczynili się do niego czołowi politycy URL, którzy 13 listopada 1918 r. powołali władzę wykonawczą – tzw. Dyrektoriat URL – z przewodniczącym Wołodymyrem Wynnyczenko i Głównym Atamanem (czyli Naczelnym Wodzem) wojsk ukraińskich Semenem Petlurą na czele.
Niemal jednocześnie zaczęto formować jednostki wojskowe URL. W krótkim czasie utworzono sześć pierwszych dywizji, każda w składzie trzech brygad piechoty z artylerią oraz pułków kawalerii i technicznego. W ciągu 1919 r., pomimo trudnej sytuacji wojskowo-politycznej, zdołano podwoić siły zbrojne, które składały się teraz z 12 dywizji prowadzących walkę przeciwko bolszewikom i „białym” Rosjanom.
Drugim centrum tworzenia się państwowości ukraińskiej była należąca jeszcze wówczas do Austrii Galicja. 18 października 1918 r. ukraińscy posłowie do parlamentu austriackiego powołali Ukraińską Radę Narodową. Następnego dnia URN ogłosiła zespolenie wszystkich ukraińskich obszarów etnicznych monarchii habsburskiej. W Wiedniu 25 października 1918 r. powołano organ wykonawczy władzy ukraińskiej – Delegację Wykonawczą, czyli namiastkę rządu. W Galicji i na Bukowinie powstały komitety pomocnicze URN, mające na miejscu prowadzić działalność niepodległościową.
W nocy z 31 października na 1 listopada 1918 r. rozpoczęły się we Lwowie walki polsko-ukraińskie. W ich trakcie, 13 listopada 1918 r., została proklamowana Zachodnio-Ukraińska Republika Ludowa. Tworzyły się również siły zbrojne ZURL. Ukształtowały się one początkowo w postaci dwunastu brygad piechoty, brygady kawalerii oraz silnej artylerii – razem ok. 80 tys. ludzi. Ukraińską Armią Galicyjską, gdy taką nazwę przyjęło wojsko ZURL, dowodził gen. Mychajło Omelianowycz-Pawlenko, a jedną z brygad – 7. Lwowską - ppłk armii austriackiej Alfred Bisanz. Ostatecznie siły ukraińskie doszły do stanu czternastu w pełni sformowanych brygad piechoty, podzielonych na trzy korpusy, wspartych silną artylerią oraz jednostkami kawalerii i saperów. W toku działań wojennych przeciwko Polsce dokonano zmiany dowódcy UAG. Pawlenkę zastąpił gen. Aleksandr Grekow, który odniósł sukcesy w czasie działań przeciwko Wojsku Polskiemu w czerwcu 1919 r.
Pod koniec listopada 1918 r. powstał również sowiecki rząd Ukrainy, który natychmiast zwrócił się do Moskwy o pomoc wojskową i już 1 stycznia 1919 r. wojska bolszewickie wkroczyły do Charkowa, a w lutym zajęły Kijów, tworząc Niezależną Ukraińską Sowiecką Republikę Socjalistyczną. Niemal jednocześnie z wkroczeniem wojsk bolszewickich na Ukrainie rozpoczął się „czerwony terror”.
W obliczu nowego zagrożenia 22 stycznia 1919 r. ogłoszono akt zjednoczenia obu ukraińskich organizmów państwowych w jeden – Ukraińską Republikę Ludową. W wyniku niepomyślnego dla strony ukraińskiej przebiegu działań w wojnie na dwa fronty Ukraińcy 16 czerwca 1919 r. podpisali we Lwowie rozejm ze stroną polską, a w sierpniu 1919 r. połączone armie ukraińskie odzyskały Kijów.
Miesiąc później przeciwko Ukraińcom wystąpił trzeci wróg – rosyjska „biała” armia gen. Antona Denikina. W ten sposób wojska ukraińskie znalazły się w swoistym „trójkącie śmierci” pomiędzy „białymi” Rosjanami, bolszewikami i Polakami. W tej sytuacji Petlura zdecydował się na „mniejsze zło” i rozpoczął rozmowy z Polską, zakończone podpisaniem 1 września 1919 r. zawieszenia broni pomiędzy obu stronami. Za linię rozgraniczenia wojsk uznano Zbrucz, czyli wschodnią granicę dawnej Galicji. Jednocześnie zgodzono się na wymianę jeńców.
Jeszcze przed podpisaniem porozumienia o zawieszeniu broni strona polska zgrupowała jeńców ukraińskich w obozie nr 3 w Łańcucie, skąd do grudnia 1919 r. byli wysyłani na tereny zajęte przez wojska wierne Petlurze.
Kolejne klęski ponoszone przez Ukraińccską Galicyjską Armię w walkach z Armią Ochotniczą Denikina spowodowały uszczuplenie się zbrojnych sił URL. Kadra dowódcza i żołnierze nie mogli się pogodzić się z polityką ustępstw na rzecz Polski, gdyż przekreślało to ich dotychczasowy dorobek niepodległościowy. Jednostki UAG przeszły więc najpierw na stronę Denikina, a następnie zostały włączone do Armii Czerwonej. W tej sytuacji 15 listopada 1919 r. nastąpił upadek Dyrektoriatu. Wszystkie jego uprawnienia zostały przekazane Petlurze, który 7 grudnia 1919 r. przybył do Warszawy i rozpoczął rozmowy z Polakami. W trzeciej dekadzie kwietnia 1920 r. zostały podpisane polsko-ukraińska umowa państwowa i konwencja wojskowa.
Według ustaleń umowy, podpisanej w Belwederze w nocy z 21 na 22 kwietnia przez Jana Dąbskiego i Andryja Liwyćkiego, Polska uznawała prawa Ukrainy do niepodległości oraz rząd URL na czele z atamanem Petlurą. Polska zobowiązała się wyzwolić obszary ukraińskie na zachód od Dniepru i przekazać je stronie ukraińskiej. Z kolei Ukraina zrzekała się ziem położonych na zachód od Zbrucza i Horynia. Na mocy ustaleń umowy strona polska, przy wsparciu jednostek ukraińskich, rozpoczęła tzw. wyprawę kijowską. I chociaż ostateczny wynik wojny by dla Polski korzystny, to podjęcie rokowań z bolszewikami i wieńczący je traktat ryski z 18 marca 1921 r. były końcem demokratycznego państwa na Ukrainie. Podpis pod traktatem złożyła bowiem delegacja Ukrainy sowieckiej, a nie Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Jeszcze przed podpisaniem umowy i konwencji wojskowej polskie władze wojskowe zgodziły się na utworzenie jednostek ukraińskich z żołnierzy przebywających w obozach internowania w Łańcucie i Dąbiu oraz w rejonie Kamieniec Podolski–Starokonstantynów–Proskurów. Już 10 stycznia 1920 r. Komenda Główna Wojsk Ukraińskich wyznaczyła na dowódcę mającej się formować w okolicach Kamieńca Podolskiego 4. Brygady Strzelców atamana O. Szapowała. Podstawą formowania stał się 1. kadrowy pułk piechoty, który został przeformowany na samodzielne bataliony nr 10, 11 i 12 oraz baterię artylerii.
W lutym i marcu 1920 r. z działających do tego czasu w powiecie jampolskim i mohylowskim oddziałów partyzanckich tworzyła się Samodzielna Brygada płk. Ołeksandra Udowyczenki. W jej skład weszły: 1. mohylowski pp, samodzielny batalion galicyjski, resztki 4. Brygady Galicyjskiej, doński pułk kawalerii, oddział konny płk. J. Biekego, oddział konny płk. W. Sinagyja, konna sotnia Kozaków Kubańskich sotn. O. Juszkewycza, dywizjon artylerii i kompania saperów.
Obie te jednostki zostały połączone na mocy rozkazu MSWojsk. nr 119 z 20.03.1920 r. w 2. Dywizję Strzelców, której dowództwo objął płk Udowyczenko. 4. BS dowodził teraz płk Pawło Szandruk, a Samodzielną BS przemianowaną na 5. BS płk Burkiwśkyj. W skład dywizji weszły również dywizjon artylerii, 2. pułk techniczny ppłk. Charczenki i 2. pułk kawalerii esauła Frołowa, który przeszedł do wojsk ukraińskich z korpusu gen. Bredowa. Sprzęt i uzbrojenie dywizja otrzymała od polskiej 18. DP. Jednocześnie na rozkaz MSWojsk. uruchomiono w Dunajowcach wytwórni sukna, co pozwoliło do połowy kwietnia jednolicie ubrać 2. DS.
Dywizja po sformowaniu w maju 1920 r. liczyła 358 oficerów i 1039 podoficerów i szeregowych, 315 koni wierzchowych i 164 taborowe, 48 ckm i 10 dział polowych, chociaż „do boju” 400–450 bagnetów i 170–185 szabel oraz dwie pięciodziałowe baterie artylerii. Stan taki wynikał z tego, że gotowych było tylko po jednym batalionie w każdej brygadzie, a dwa kolejne były dopiero w trakcie formowania i szkolenia.
Kolejne ukraińskie jednostki rozpoczęto formować na mocy rozkazu z 8.02.1920 r. Były to 6. DS i 6. Zapasowa BS, pozostające pod dowództwem płk. dypl., a następnie gen. chor. Marka Bezruczko. Według stanu na 15 maja 1920 r. dywizja, składająca się z 16. BS (46. i 47. bataliony strzelców – dowódca ppłk Roman Suszko) i 17. BS (49. i 50. bs – ppłk Woroniew ), 6. Brygady Artylerii (płk Aleksejew), 6. dywizjonu kawalerii (ppłk Janczewśkij), kompanii saperskiej i służb liczyła 239 oficerów, 2253 podoficerów i szeregowych oraz 9 cywili, z tego „do boju” 135 oficerów i 968 bagnetów oraz 280 szabel, a także 36 ckm i 4 działa.
Polsko-ukraińska tajna konwencja wojskowa, stanowiąca dodatek do umowy politycznej, została zawarta 24 kwietnia 1920 r. przez pełnomocników strony polskiej mjr. Walerego Sławka i kpt. Władysława Jędrzejewicza oraz strony ukraińskiej gen. Sinklera i ppłk. Dydkowskiego. Armia ukraińska składać się miała z sił liniowych i zapasowych. Siły liniowe tworzyły trzybrygadowe dywizje piechoty – po 9 batalionów każda, a do tego artyleria, kawaleria dywizyjna, saperzy i służby.
Jako przykładem możemy tu posłużyć się ukraińską 1. Zaporoską DP, którą dowodzili kolejno gen. chor. (czyli gen. bryg.) A. Hułyj-Hulenko, a następnie gen. chor. M. Bazylśkyj. Składała się ona z trzybatalionowych brygad – 1. pod dowództwem płk. I. Dubowyja, 2. płk. I. Litwynienki i 3. płk I. Trockiego, trzydywizjonowej 1. brygady artylerii płk. S. Roszczenki oraz pułku kawalerii „Czarnych Zaporożców” dowodzonego przez płk. Petra Diaczenkę.
W składzie dywizji utworzono również dwubatalionową 1. brygadę zapasową, którą dowodził płk W. Osmołowśkyj. Brygady zapasowe, liczące najczęściej po jednym batalionie zapasowym na brygadę piechoty, były jednocześnie dowództwami terytorialnymi. I choć formowanie dywizji przeciągnęło się do lata 1920 r. i późno weszła ona do walki, to jednak była to jedna z niewielu ukraińskich jednostek, której skład odpowiadał warunkom umowy. Jednakże utworzenie tej jednostki oraz trzech innych dywizji - 2. Wołyńskiej DS (gen. chor. O. Zagrodśkyj), 4. Kijowskiej DS i 5. Chersońskiej DS (płk Andrij Dołud) – stało się możliwe dopiero od maja 1920 r., kiedy to na stronę polską przeszły jednostki byłej UAG dowodzone przez gen. Omelianowycza-Pawlenkę, liczące 397 oficerów oraz 5950 podoficerów i szeregowych, a także 144 ckm i 14 dział polowych.
Oddziały ukraińskie, nad którymi dowództwo objął gen. Pawlenko, skierowano wraz z polską 6. Armią gen. por. Wacława Iwaszkiewicza na południowy odcinek frontu. Pomimo oporu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego w czerwcu 1920 r. do wojsk gen Pawlenki przydzielono 3. Żelazną DS, 29 maja przemianowaną z 2. DS. Również w maju włączono do armii gen. Pawlenki 5. Chersońską DS, na razie w składzie 2 batalionów piechoty, baterii artylerii i pułku kawalerii. Poza siłami podporządkowanymi dowództwu ukraińskiemu znajdowała się 6. Siczowa DS gen. Bezruczki, walcząca w składzie polskiej 3. Armii.
Jednakże dalsze uzupełnianie i rozbudowa sił ukraińskich, które liczyły teraz ok. 10 tys. ludzi, z tego ok. 5 tys. w pierwszej linii, okazała się niemożliwa z powodu wyczerpania się źródeł werbunku w obozach jenieckich. Na werbunek do jednostek ukraińskich w Galicji Wschodniej nie zgodził się Piłsudski. Strona polska zgodziła się za to na przejazd przez Polskę 10 tys. jeńców pochodzenia ukraińskiego z armii rosyjskiej z czasów I wojny światowej, przebywających jeszcze na terenie Niemiec. Po krótkiej kwarantannie w obozie w Łańcucie mieli by oni formowani w bataliony marszowe i kierowani do Berdyczowa, gdzie mieściło się dowództwo wojsk ukraińskich. Pozwoliło to na podniesienie stanu frontowego jednostek do ok. 10 tys. i dokończenia formowania i uzupełniania dywizji piechoty oraz samodzielnej dywizji kawalerii.
Była to nowa jednostka sformowana z resztek kawaleryjskich pułków obu armii ukraińskich uzupełnionych o ochotników i zmobilizowanych na wyzwolonych terenach oraz jeńców z obozów jenieckich i internowanych. Składała się z 1. Brygady Kawalerii (płk Smolśkyj), którą tworzyły 1. łubieński pkaw. im. H. Żeleźniaka (ppłk A.Hołub) i 2. zaporoski pkaw. (ppłk D. Zupinas), 2. Brygady Kawalerii (ppłk M. Lubyniec) w składzie 3. błękitnego pkaw. (ppłk P. Zabaryło) i 4. pkaw. im. koszowego Iwana Sirko (ppłk R. Korczyniw) oraz dywizjonu artylerii konnej (płk O. Ałmazow) i pułku zapasowego.
W kwietniu 1920 r., na obszarze od Dniestru do środkowego Dniepru, przeciwko wojskom polskim i sprzymierzonym siłom ukraińskim walczyły dwie armie bolszewickie i trzy brygady Czerwonej Ukraińskiej Armii Galicyjskiej.
Jeszcze przed rozpoczęciem polskiego uderzenia dwie brygady ukraińskie zbuntowały się i wystąpiły przeciwko Armii Czerwonej. 23 kwietnia 1920 r. 2. brygada galicyjska zaatakowała odwodowe jednostki bolszewickiej 45. DS, a następnie ruszyła dwiema kolumnami w kierunkach na Mohylew Podolski i Winnicę. Natomiast 24 kwietnia opuściła linię frontu 3. brygada galicyjska i okopała się koło stacji Mytki obok linii kolejowej Mohylew–Merynki. Wydzielenie przez dowódcę 14. Armii Hieronima Uborewicza części sił do stłumienia buntu jednostek ukraińskich oraz rozwój działań partyzanckich zwolenników Petlury na zapleczu bolszewików osłabiły siłę oporu przed polskim uderzeniem. Wierność Armii Czerwonej zachowała 1. brygada galicyjska powstała z wojsk I Korpusu UGA
Naczelny Wódz 17 kwietnia 1920 r. wydał rozkaz uderzenia na południowym odcinku frontu w celu wyprzedzenia działań bolszewickich spodziewanych przez stronę polską na Wołyniu i Podolu. Uderzenie polskie, które przeszło do historii jako „wyprawa kijowska”, rozpoczęło się 25 kwietnia 1920 r. Po zajęciu na drugi dzień Żytomierza wojska polskie ruszyły na Kijów. Jednostki polskiej 6. Armii i sprzymierzone siły ukraińskie prowadziły w początkach polskiego uderzenia tylko działania wiążące, a do przodu ruszyły dopiero po trzech dniach. Bezpośrednie uderzenie na Kijów rozpoczęło się w nocy z 5 na 6 maja, a samo miasto zostało zajęte 7 maja. Trzy dni później ataman Petlura odbierał w Kijowie defiladę oddziałów ukraińskich.
Jednakże 27 maja inicjatywa strategiczna przeszła w ręce bolszewików. Przerwanie frontu południowego przez ściągniętą z Kaukazu 1. Armię Konną Siemiona Budionnego oraz odwrót wojsk polskich spowodowały ewakuację do Łańcuta jednostek zapasowych, a do Rzeszowa i Tarnowa urzędów cywilnych Ukraiskiej Republiki Ludowej. W walkach odwrotowych z konnicą Budionnego pod Zamościem wyróżniła się ukraińska 6 DS.
Po zawarciu rozejmu na froncie polsko-bolszewickim strona polska, chcąc doprowadzić do końca negocjacje pokojowe, musiała podjąć decyzje co do swoich dotychczasowych sojuszników. Pod naciskiem Sejmu władze wojskowe nakazały formacjom sojuszniczym opuszczenie terytorium Polski do dnia 2 listopada 1920 r. Jednoczenie wydano oświadczenie, że w razie ich powrotu na tereny polskie z bronią w ręku zostaną one rozbrojone i internowane. W ten sposób wypowiedziano układ sojuszniczy z Ukraińską Republiką Ludową z 21 kwietnia 1920 r.
Petlura zdecydował się więc prowadzić dalsze działania wojenne przeciwko Rosji bolszewickiej bez pomocy polskiej, ale w sojuszu z jednostkami rosyjskimi podporządkowanymi Komitetowi Rosyjskiemu Sawinkowa oraz kozacką dywizją Jakowlewa.
Wykorzystując obecność oddziałów polskich, jednostki rosyjsko-ukraińskie zajęły w początkach listopada 1920 r. całe Podole i skierowały się na Bracław. Kontrnatarcie wojsk bolszewickich z 10 listopada zakończyło się powodzeniem. Jednostki Armii Czerwonej przełamały prawe skrzydło wojsk podporządkowanych Petlurze, co spowodowało wycofywanie się wojsk Ukraińskiej Republiki Ludowej w kierunku polskiej granicy. Odwrót odbywał się w dużym pośpiechu i przy braku ogólnej koordynacji, co prowadziło do dużych strat w ludziach i sprzęcie.
Granicę polską jednostki ukraińskie, w liczbie ok. 20 tys., przeszły 21 listopada 1920 r. Zostały one rozbrojone nad Zbruczem, następnie żołnierzy zgromadzono w Ramowanym Siole i przewieziono do obozów internowania – przede wszystkim w Kaliszu, Szczypiornie, Aleksandrowie Kujawskim, Strzałkowie, Łańcucie i Wadowicach, gdzie przebywali do 1924 r.
Na ziemie polskie trafiło więc ok. 40 tys. byłych wojskowych i urzędników URL, w tym 65 posłów, 14 ministrów, ok. 1680 urzędników, 3530 oficerów i ok. 11,5 tys. podoficerów i szeregowych. Część z nich udała się na emigrację, część podjęła służbę w Wojsku Polskim jako oficerowie kontraktowi, inni przystosowali się do nowych warunków życia.
Jednakże swoistą miarą zawodu, którego doznali co do Polski jako sojusznika, mógł być znaczący udział emigracji ukraińskiej w Polsce w tworzeniu przez Niemców oddziałów zbrojnych i administracji lokalnej na ziemiach dawnej Galicji Wschodniej włączonych do Generalnego Gubernatorstwa w latach 1941–1944.